بستن قلیانسراها دردی را دوا نمیکند
رضا جمشیدی
در شرایطی که کمیته پیشگیری از مصرف قلیان و سیگار استانداری گیلان اعلان مینماید در استان بالغ بر ۵۰۰۰ قلیانسرا داریم که حدود ۵۰ درصد این قلیانسراها دارای مجوز نمیباشند آیا بهتر نیست به دنبال یک راهکار پایدار و ایجابی به جای راهکارهای سلبی باشیم؟! اینکه اعلان میکنیم دنبال بستن قلیانسراها هستیم دردی دوا نمیکند!! چرا به ورزش توجه نمی کنیم؟! چرا صورت مسئله را پاک مینماییم؟!! نیاز جوانان به راستی چیست؟!
ورزش و توجه به ورزش از ارکان مهم و تأثیر گذار حوزه سلامت و فرهنگ است. از یک سو ترویج و رونق ورزش و فعالیتهای ورزشی باعث پویایی و تزریق نشاط در جامعه گردیده و از سوی دیگر باعث کاهش توجه جوانان به تفریحات ناسالم و غیر ورزشی می شود.
آیا کسی تا کنون اعلان نموده است که باشگاههای تاریخی و تراز اول این شهر و استان اکنون در چه وضعیتی به سر میبرند؟!! آیا کسی سئوال نموده است که باشگاههایی چون داماش، سپیدرود، ملوان و چوکای تالش چند مخاطب دارند؟ برای مدیران شهری و برای آنهایی که که دغدغه مردم را دارند و همیشه و همواره از سلامت جوانان سخن رانده اند سئوال نبوده است که اصلا این باشگاهها چه وضعیتی دارند؟!! چند جوان از ته قلب به این باشگاهها علاقمندند؟!!
بنده قبل از آنکه عضو شورای شهر رشت بشوم در یکی از دیدارهای باشگاه داماش با تیم تهرانی در استادیوم شهید عضدی به عنوان تماشاگر حضور پیدا کردم و وقتی موچ جمعیت حاضر در استادیوم و حتی آنانی که سوار بر اسکلتهای عریان ساختمان های مجاور بودند را دیدم فهمیدم که چه انرژی در این شهر نهفته است! اما وقتی وارد شورای شهر کلانشهر رشت شدم متوجه گردیدم عملا شوراهای شهر برای توسعه ورزش و ترویچ فرهنگ ورزشی اقدامات قابل توجه و پایداری انجام نداده اند. در ابتدا که بسیار شور و حرارت داشتم یادم می آید وقتی کمک مالی ۱۰۰ میلیونی به باشگاه داماش قبل از تصویب رسمی در صحن شورا و به جهت حساسیت امر و حضور استاندار محترم در رختکن باشگاه داماش محقق گردید بعدها در صحن شورا مسائلی مطرح گردید که بنده را جدا به فکر فرو برد! آنروزها یادم می آید به یکی از ورزشی های شورای چهارم پیشنهاد دادم در بودجه سنواتی شهرداری، یکی از باشگاههای ورزشی شهر را تحت پوشش شهرداری ببریم.
از یک سو طبق بندهای ۳۴ گانه ماده ۷۱ قانون شوراها خود را موظف به حمایت از ورزش میدیدم و از سوی دیگر شهرداری را به عنوان نهاد عمومی غیر دولتی در جایگاهی می دیدم که بتواند بخش کوچکی از درآمد خویش که عمدتا از محل وجوه پرداختی همین مردم میباشد برای ورزش جوانان اختصاص دهد! مگر تیم شهرداری تبریز چگونه اداره میشود؟!
شاید بگویید مقایسه شهرداری تبریز با رشت که البته عنوان کلانشهر را نیز به یدک میکشد قیاس مع الفارق است!! ولی واقعیت امر این است که اینطور نیست!! آیا شهرداری رشت که امسال بودجه ۶۰۰ میلیاردی را در برنامه خویش دارد نمیتوانست ۶ میلیارد برای ورزش هزینه نماید؟ این به مفهوم اختصاص ۱ درصد از بودجه سالانه شهرداری برای یک امر حیاتی و تأثیر گذار میباشد.
البته نمیخواهم منکر شوم که سازمان فرهنگی ورزشی شهرداری رشت سالانه مبالغی را برای امورات ورزشی هزینه نماید ولی آنچه در ذهن دارم کمی متفاوت با رویکرد حمایتی است که در نزد مدیران شهرداری و شورای اسلامی شهر وجود دارد! منظورم حفظ و احیای غرور مردم یک شهر در حمایت از تیمهای ریشه ای و پر طرفدار است!
مگر نه این است که سالانه رقم های چند ده میلیاردی برای آسفالت کوچه ها و معابر هزینه نموده و لیکن در سال آینده مجبور به تکرار بخش قابل توجهی از آن به دلیل غیر فنی بودن اجرای کار و شرایط اجرای کار میباشیم؟!! اگر بخواهیم نگاهمان را عوض کرده و به جای کمک های مقطعی ناچیز به باشگاههایی مثل سپیدرود و داماش- که گاهی حاشیه ساز نیز میشود- اعضای محترم شورای اسلامی شهر رشت که همواره از حامیان ورزش بوده اند و حتی برخی از این بزرگواران خود روسای هیأت های ورزشی بوده و هستند فکری جدی برای ورزش این شهر بکنند و یادمان نرود این کار از وظایف ذاتی ما در قبال شهروندان فهیم و ورزش دوست میباشد!!